Valentino Nero | cultura-popolare

Ru scarpèarə puvərìellə

Na suglia, na tənaglia, nu cundìellə

la pàicə, ru cəròttə, la bbanghétta,

spèachə, səmiggə, fórmə, nu martìellə,

e pó nu trògnə arrində d’acqua vrétta.

Də scarpə néuuə cacché ddu tré pèara

sə vidənə lucènd’e apparəcchjìetə,

ma chéllə vècchjə štìen’a cəndənèara

jəttèatə ndèrra tuttə spaləìetə.

Addó cə vó na pèzza addó na mbòšta

lə mésə séulə o rə tacchətìellə,

a chi na vətarèlla a chi na pòšta

addó na jundarèlla uardəngìellə.

P’arraccungèa štə chjòchjarə sfaššèatə

šta ru scarpèarə sèmbr’a fatəìejə,

ma cchjù fatójja, cchjù šta dəspərèatə

e céndə lóirə mìe lə pó ccucchjéjə.

Də dibbət’e məsèriə št’arcalzèatə,

ma nzə nə mbòrta e nə mbènz’a crójja,

vattə la séula e canda spənzərèatə

sèmbrə cundìend’e chjóinə d’alləgrójja.

Nu quàdrə tandə bbìellə té vəcióinə,

e la sàira gna lassa la fatójja

jə dóicə: «Ššiàbbəndittə San Crəspóinə,

chi m’avanza rə pòzza pagà Ddójja».

Il calzolaio povero

Una lesina, le tenaglie, un coltello

la pece, il cerotto, il banchetto,

spago, puntine, forme, un martello,

e poi un secchio pieno di acqua sporca.

Di scarpe nuove qualche due o tre paia

si vedono lucenti e preparate

ma quelle vecchie stanno a centinaia

buttate per terra alla rinfusa.

Dove ci vuole una pezza, dove il mezzo tacco

le mezze suole o i tacchetti,

a chi una vite a chi una bulletta

dove una riparazione al guardone.

Per accomodare queste scarpe tutte rotte

il calzolaio lavora ininterrottamente,

ma più fatica e più non ha soldi

e cento lire non riesce a metterle insieme.

Di debiti e miserie è sommerso,

ma non se ne importa e non pensa a niente,

batte la suola e canta spensierato

sempre contento e pieno di allegria.

Un quadro tanto bello ha vicino

e la sera quando lascia il lavoro

gli dice: «Sii benedetto san Crispino

chi avanza qualcosa lo possa pagare Dio».

Ru paésə mójja

Assóprə arru ləvèllə də ru mèarə,

a òttəcìendə mètrə šté d’aldézza;

chéšt’aria chə cə dùon’é na rəcchézza:

t’à fattə tandə bbìell’e tandə chèarə.

Šté sólə sùolə, ma šté nzin’a Ddójja,

scrəìetə mmìes’a tuttə štə mundagnə,

rə prufìumə də tuttə lə cambagnə

tə dónanə la pèac’e l’armunójja.

Pə tutta la naziéunə e pə ru munnə

pə lə cambèanə sci tandə arrənumèatə,

e nu vandə tə dà l’artəggianèatə,

chə mó št’a fa prugrèssə jurnə jurnə.

Sə sèndə ógne matóina all’əmbruvvóisə

da chéštə fundarójjə də lə rèamə,

vattə ru magliə e sémbra nu rəchjèamə

chə fa pə tuttə quàndə ru Mulóisə.

Sci gné nu paradóisə, na bbəllézza,

sci ricchə də cambèanə e cambanìerə,

paésə də callèar’e callarìerə,

tə chjèmanə chə tanda ggəndəlézza.

Ma štə cambèanə chi nnə št’asculdèajə

chə sónan’a dəštaisa e mó a martìellə?

É nu salìutə é nu salìutə bbìellə

ch’arru paésə mójja štìenə a dèajə.

Il paese mio

Sul livello del mare

sei a ottocento metri di altezza;

quest’aria che ci doni è una ricchezza:

ti ha fatto tanto bello e tanto caro.

Sei solo solo ma sei in grazia di Dio,

disperso in mezzo a tutte queste montagne,

i profumi di tutte le campagne

ti donano la pace e l’armonia.

Per tutta la nazione e per il mondo

per le campane sei tanto rinomato,

e un vanto ti dà l’artigianato,

che sta progredendo giorno per giorno.

Si sente ogni mattina all’improvviso

da queste fonderie del rame,

battere il maglio e sembra un richiamo

che fa a tutto il Molise.

Sei come un paradiso, una bellezza,

sei ricco di campane e campanari,

paese di caldaie e calderai,

ti chiamano con tanta gentilezza.

Ma queste campane chi non ascolta

che suonano a distesa o a martello?

É un saluto è un saluto bello

che stanno dando al mio paese.

Rə sculəcchìunə

Ru crəstəìenə quàndə nn’à chə fèajə

la sətuaziéunə pènza də sfruttèajə.

Pə San Bbəjèasə ddìuuə cə nə štìenə,

ch’ógni tandə ggərènnə sə nə vìenə

a prəsəndarsə gné ddu məsənghìunə

llà pə lə massarójjə də cafìunə.

Ajìerə sə nə ššìernə cuccə cuccə,

pə irnə a truvà ìunə a Còldəvuccə

chə puvərìellə, appéna rə vədèttə,

də bbòtta l’aria ngùollə jə cadèttə.

Nu bbəcchìerə də bbirra jə uffrìernə

e pòvərə caféunə r’addurmìernə;

chə na chjècchjəra r’addurmìernə nduttə

ch’avètta méttə mìenə arru prəsuttə.

E a magnìe gna s’évanə sfurìetə,

səmbràvanə ddu lópəra affamìetə:

ca na pèzza də chèascə də tré cóilə

sə la rušchìernə pròpria gné nu móilə;

e pó p’arrabbəjèrrə accapabballə

arialèatə j’avètta dà nu uàllə.

La mógliə puvərèlla ch’éva pràina

alléura s’abburtóiva pə la pàina.

Dəcèttə arru maróitə zittə zittə:

«Uéjə Pasquàlə pózz’èssə mmalədittə,

da ss’artəggìenə štattəcə lundèanə,

nz’avéssə fattə jurnə madəmèanə!

Lə sci capìutə pə l’amórə də Ddójja

ca chissə só vəjjuta massarójja».

Gli scrocconi

Quando una persona non ha nulla da fare

la situazione pensa di sfruttare.

Nella parrocchia di San Biase ce ne sono due,

che ogni tanto se ne vanno girando

a presentarsi come due sfaccendati

nelle masserie dei contadini.

Ieri se ne uscirono in silenzio e di nascosto

per andare a trovare un signore a Collevucci

che poverino appena li vide

gli cadde l’aria addosso.

Un bicchiere di birra gli offrirono

e povero contadino lo addormentarono;

con le chiacchiere lo addormentarono del tutto

che dovette metter mano al prosciutto.

E a mangiare come si erano sfuriati,

sembravano due lupi affamati:

che una forma di cacio di tre chili

se la mangiarono proprio come una mela;

e poi per riavviarli a casa

gli dovette regalare un gallo.

La moglie poverina che era incinta

stava abortendo per la preoccupazione.

Disse al marito a bassa voce:

«Pasquale che tu sia maledetto,

stai lontano da questi artigiani,

meglio che non si faceva giorno questa mattina!

Lo hai capito per l’amor di Dio

che quelli sono vuota masserie».

Tumèasə la bbón’alma

Só quàttrə móisc’e cchjù chə št’ammalèatə,

té la faccia cchjù gghjènga də ru míurə;

déndrə arru lìettə štóisə tratə trèatə,

nə mbó rpusà na nzé pə rə dəlìurə.

S’é fattə sicchə, pèll’e òssa é rmèasə;

nə ngérca crójja; magna gné nu cìellə,

e nòtt’e jurnə sèmbrə šta Tumèasə

a laməndarsə schitta: puvərìellə!

La mógliə, chə nn’à cchjù ddó sə vuldèajə,

jə dóicə:«Scóld’a mé maritə mójja,

mó mannə cacché mìedəchə a chjamèajə,

ch’appərùomə chə é ssa mmalatójja».

Arrəspónnə Tumèasə chjénə chjénə:

«Ma làssarə šta mbèacə tuttə quèndə

ca chissə só r’accidə crəštəìenə

tə lévanə ru cùoriə sólamèndə».

Ma də cólpə na nòttə s’aggravèttə;

nzə n’affədìeva manghə d’arsciatèajə;

svélda svélda la mógliə s’abbəjèttə

chə na frétta ru mìedəchə a chjamèajə.

Ru mìedəchə, gna sùbbəttə arrəvèttə,

cumənzètt’a uardarrə sóccə sùoccə;

jə tuzzərèttə lə spall’e dəcèttə:

«Figljə mójja, tu sùonə tutt’a cùoccə!».

Fàttajə na səringa də rəmbòrzə,

jə dóicə: «Arscìeta, di fòrtə trèndatré».

M’a Tumèasə ammànganə lə fòrzə

e dalla vócca jə èššə sólə: «Tré!. . . ».

«Mə sci chjamèatə tardə figliə mójja;

mó tə lə dóichə mbaccia chjér’e tunnə,

e štə paréulə ndéna sapé rójja,

tə št’aspəttannə Crištə all’òldrə munnə.

Sóltandə chéštə méuuə a té té rmèasə:

d’arrassəgnèrtə e štartə chə la calma,

ch’addəmèanə arru pòštə də Tumèasə

c’armèana sólamèndə la bbón’alma».

La buon’anima di Tommaso

Sono più di quattro mesi che è malato,

ha la faccia più bianca del muro;

dentro il letto allungato

non trova pace per i dolori.

È diventato magro, è rimasto pelle e ossa;

non chiede nulla, mangia come un uccello,

e notte e giorno Tommaso

si lamenta soltanto, poverino!

La moglie che non sa più cosa fare,

gli dice: «Ascolta marito mio,

ora mando a chiamare qualche medico,

per sapere che malattia hai».

Rispose Tommaso piano piano:

«Lasciali stare in pace tutti quanti

perchè sono quelli che uccidono le persone

ti fanno solamente la pelle».

Di colpo una notte si aggravò;

non ce la faceva nemmeno a respirare;

frettolosamente la moglie si avviò

a chiamare il medico.

Il medico, appena arrivato

lo visitò da capo a piedi;

gli ascoltò le spalle e disse:

«Figlio mio, tu suoni a coccio!».

Dopo avergli fatta una siringa di rinforzo,

gli disse: «Respira, di forte trentatre».

Ma a Tommaso gli mancano le forze

e dalla bocca gli esce solo: «Tre. . . ».

«Mi hai chiamato tardi figlio mio;

adesso te lo dico in faccia chiaro e tondo,

e queste parole non ti devono dar fastidio,

ti sta aspettando Cristo all’altro mondo.

Solo questo ora ti è rimasto:

di rassegnarti e stare calmo,

che domani al posto di Tommaso

ci rimane solo la buon’anima».

Pàssanə lə ndòccə

Pə tuttə lə fənèštrə e rrə bbalchìunə

nu lumə št’appəccìetə accuscì bbìellə,

e daféurə, cundìendə rə uaglìunə

appìccianə rutèllə a zulfarìellə.

Massàira é la vəjìria də Natèalə,

ógnìunə šta cundìend’e spənzərèatə,

e armóira gn’alluma nu pədèalə

chə tanda lambadóinə culərèatə.

Vəvèndə ru presèpiə ggià šta próndə,

nu pašturìellə, n’òjənə chə paššə,

na grótta sóla séula šta də fróndə

addó ru Bbambənìellə šta pə naššə.

Na štélla cchjù llucéndə št’appəccìeta,

e méndrə la scupóina šta sunannə,

sə vàidə la Madònna ngənucchjìeta

chə nzìembr’a San Ggiusèppə šta prəgannə.

Də crəštəìenə ricchə e puvərìellə

lə vójjə štén’arréndə sòccə sòccə;

s’aspètta l’àura e rru mumèndə bbìellə

pə vədajjə gna sfìlanə lə ndòccə,

chə prəparèatə štìenə a cəndənèara

pə fa cchjù bbèlla chéšta tradəziéunə,

pə nìuuə tandə amèata e tandə chèara,

ca régna da tand’ènnə déndr’Agnéunə.

Na fólla št’accalchèata pə la vójja,

e méndrə la cambèana šta sunèajə,

tra sbattəmìenə e risə d’alləgrójja,

sə vidənə lə ndòccə də passèajə.

É vólanə pə l’aria lə sciammèatə,

méndrə də cólpə millə vócə bbèllə

sə sìendənə cchjù ddólgə e appassiunèatə

chə càndanə «Tu aššignə dallə štéllə».

Passano le torce

In tutte le finestre e i balconi

un lume è acceso così bello,

e fuori, i bambini contenti

accendono rotelle a zolfanelli.

Questa sera è la vigilia di Natale

ognuno è contento e spensierato,

e ammira un albero illuminato

con tante lampadine colorate.

Il presepe vivente è pronto,

un pastorello, un agnello che pascola,

di fronte c’è una grotta solitaria

dove Gesù sta per nascere.

Una stella più lucente è accesa,

e mentre la zampogna sta suonando,

si vede la Madonna inginocchiata

che insieme a San Giuseppe sta pregando.

Di persone ricche e povere

le vie sono stracolme;

si attende l’ora e il momento bello

per vedere come sfilano le torce,

che sono preparate a centinaia

per fare più bella questa tradizione,

per noi tanto amata e tanto cara,

che regna da molti anni ad Agnone.

La folla è accalcata per strada,

e mentre la campana suona,

tra applausi e gioia,

si vedono le torce di passare.

E volano in aria le fiammate,

mentre d’un tratto mille voci belle

si sentono più dolci e appassionate

che cantano «Tu scendi dalle stelle».

Šta mmalamèndə Raffajəluccə

Da paricchjə jùornə chə št’a rru lìettə,

sə lamènda ca jə fa malə mbìettə.

Spissə la mógljə jə liššia lə spallə

e jə cə méttə ru matónə callə.

Ógne àura jə nganda ru malùocchjə,

ma Raffajəluccə tròima e tòrcə l’ùocchjə.

Jə dóicə alla mógliə: «Uéjə Marnəchéula,

ssə ji mə méurə armìenə tu séula!».

Ógne paréndə chə rə va truvèajə

Marnəchéula jə sə méttə accundèajə:

«Tənàiva tré figliə, ngràzia də Ddója,

rəgnìeva alla chèasa tanda armunójja.

Tuttə də bbòtta s’avétta scurójjə

e tutt’e tré mə s’avérna murójjə.

Mənguccə murèttə də jəttəciójja,

Angələmarójja də pulmənójja,

e Pappənèlla, nə nzaccə ch’avèttə,

ca mèndrə durmóiva l’alma jə ššèttə.

Ssə Raffajəluccə sə rə tògljə Ddójja

armanə séula e mmìes’a na vójja.

Ma ss’a rru liéttə ara spandəchəìejə

mègliə chə méur’e sə lòiva ssu uìejə.

Alléura gna saccə ch’arpéusa mbèacə,

purə də issə mə faccə capèacə».

Sta male Raffaeluccio

Da molti giorni è al letto

si lamenta che gli fa male il petto.

Spesso la moglie gli liscia le spalle

e ci mette il mattone caldo.

Ogni ora gli incanta il malocchio

ma Raffaeluccio trema e gira gli occhi.

Dice alla moglie: «Ué Marianicola,

se muoio rimani da sola!».

Ad ogni parente che lo va a trovare

Marianicola comincia a raccontare:

«Avevo tre figli, in grazia di Dio,

regnava in casa tanta armonia.

Di colpo subentrò la nera sfortuna

e morirono tutti e tre.

Domenico morì di tisi,

Angelomaria di polmonite,

e Giuseppina, non so che ebbe

mentre dormiva se ne andò al Creatore.

Se Raffaeluccio se lo prende Dio

rimango sola e in mezzo a una strada.

Ma se al letto deve soffrire

meglio che muore e si leva questo guaio.

E allora quando so che riposa in pace

anche di lui mi capacito».

Ndògnə à ləttəchìetə chə la sòcəra

Ru jùornə chə ru sùocərə murèttə

chə la sòcəra Ndògnə ləttəchèttə,

e caccia tuttə quèndə rə ššərùoppə,

chə dda ddu ènn’e cchjù tənàiva ngùorpə.

Jə dəcèttə: «É rrəvìetə ru mumèndə

chə t’ajja fa canóššə a tuttə quèndə.

E mó t’arcòrdə quàndə marətištə:

a figliəta la próima chə jə dištə?

Jə dištə dódda, sòld’e prufəssiéunə

e nu maróitə nduttə tabbacchéunə.

Ma quàndə ji la səcónda mə tuglìettə,

mə la scurəjìštə schitta chə ru lìettə;

səmbrèava ca jə dištə nu təséurə,

gna jə rə dištə a fòrz’e mal də chéurə.

Tuttə sə nə facìernə məraviglia

manghə ssə chéll’a té nə ndéva figlia.

Tu la próima sci sèmbrə arrəspəttèata,

ma mógliəma l’é sèmbrə dəsprəzzèata.

Pàrlamə mbaccia, dimmə chə t’à fattə:

t’à fattə ru malannə chə tə vattə.

Crištə lə càusə nnə lə fa ddrittə,

a té tə s’éva tògliə, nnò marittə.

Tu chə tìe l’àlma nàira, zòzz’e vrétta,

uéjə sòcəra, pòzz’èssə mmalədétta!».

Antonio ha litigato con la suocera

Il giorno che il suocero morì

con la suocera Antonio litigò,

e vuota il sacco dicendo tutto quello

che da oltre due anni aveva in corpo.

Le disse: «È arrivato il momento

che ti devo far conoscere a tutti.

E ora ti ricordo quando maritasti:

alla prima figlia che gli donasti?

Gli desti dote, soldi e professione

ed un marito completamente fesso.

Quando sposai la seconda

me l’appioppasti solo con il letto;

sembrava che le desti un tesoro

controvoglia e a malincuore.

Tutti se ne fecero meraviglia

come se quella non era tua figlia.

La prima figlia l’hai sempre rispettata

e mia moglie l’hai sempre disprezzata.

Parlami in faccia, dimmi che cosa ti ha fatto:

ti ha fatto il “malanno che ti colpisca”.

Cristo le cose non le fa giuste

doveva prendersi te, non tuo marito.

Tu che hai l’anima nera, sozza e sporca

uè suocera, che tu sia maledetta!».

S’é muórtə Mənguccə

Mèndrə magnìeva, tutt’a nu mumèndə,

Mənguccə sə səndèttə mmalamèndə;

dəlìurə pə la trippa accuscì fòrtə

jə dàvanə lə pàinə də la mòrtə.

Ru mìedəchə dəcèttə: «É ppəndəcióita,

fattə upərèa ssə tə vó salvà la vóita».

J’arrəspónnə la mógliə: «Tu sci mattə,

quìssə d’upərazìunə nzə n’à mìe fattə».

E subbətə chjamèttə la cummèarə,

ca jéva fa ngandà lə vərvənèara;

ca ll’arrəvìeta gna jə la ngandèttə

Mənguccə chjénə chjìenə s’addurmèttə.

Dəcèttə la cummèarə: «Ji mə nə vagliə,

ssə s’arrəsbéglia dajjə na ššindra d’agliə.

Nə spènnə sòldə pə lə farmaciójjə,

ca mba Mənguccə tə r’arsanə jójjə».

Ma də cólpə nnə dèttə cchjù nu ségnə,

trəmèava ngùorpə schitta gné nu végnə;

e quàndə nə nfacèttə cchjú na mòssa,

pòvərə Mənguccə éva štésə l’òssa.

Alləccùova chjagnènnə la cummèarə:

«Pròiga pə mé cumbà Mənguccə chèarə,

štə ngandamìendə nə nzó sərvut’a crójja,

tə s’a vuta pə fòrza tògljə Ddójja».

La fóinə tìuuə sci fattə, mba Mənguccə,

də figliəmə bbón’alma Angəluccə;

ss’all’òldrə munnə r’aviššia vədajjə,

dajjə tànda salìutə a partə majjə».

La cajənèata pur’éssa chjagnènnə

dəcèttə: «Mənguccə, arpéusa nn’etèrnə.

Sə vóidə Pèppə dajjə tanda salìutə,

dijjə ca lə vacchə l’ajjə vənnìutə;

ch’auuànnə ngambàgna nə nzé fattə crójja,

é štèata n’annèata də caraštójja».

Sə vòlda la mógliə: «Ma r’éta štunèa,

chə tuttə ssə mbiccə chə štèatə a dèa!

Uéjə Mənguccə, štattə mbèacə chə Ddójja

e all’òldrə munnə fattə rə uìe tójja».

È morto Minguccio

Mentre mangiava, all’improvviso

Minguccio si sentì male;

dolori di pancia tanto forti

gli davano le pene della morte.

Il medico disse: «É appendicite,

fatti operare se ti vuoi salvare la vita».

Gli rispose la moglie: «Tu sei matto,

lui di operazioni non ne ha mai fatte».

Subito chiamò la comare

che dovette incantargli l’ossiuriasi;

e appena arrivata gliela incantò

e Minguccio piano piano si addormentò.

Disse la comare: «Io me ne vado,

se si sveglia dategli uno spicchio d’aglio.

Non spendere soldi nelle farmacie,

che compare Minguccio lo guarisco io».

Ma di colpo non diede più segno di vita,

e tremava come un giunco;

e quando non fece più alcun movimento

povero Minguccio era morto.

Gridava piangendo la comare:

«Prega per me compare Minguccio caro,

i rimedi popolari non sono serviti a nulla,

ti si è voluto prendere per forza Dio».

Compare Domenico, tu hai fatto la stessa fine

della buonanima di mio figlio Angelo;

se all’altro mondo dovessi vederlo

salutalo da parte mia».

La cognata anche lei piangendo

disse: «Domenico, riposa in eterno.

Se vedi Giuseppe dagli tanti saluti,

digli che le mucche le ho vendute;

che quest’anno il raccolto è stato scarso,

è stata un’annata di carestia».

La moglie inquietata: «Ma lo dovete stonare,

con tutti gli incarichi che gli state dando!

Ué Domenico, stai in pace con Dio

e all’altro mondo pensa ai fatti tuoi».

Majèlla majja

Da tanda lìucə mó tə sci scuróita

da tandə bbèlla mó tə sci fatta bbrutta

a tuttə quèndə mó mittə póita

Majèlla majja gna t’énə arraddutta.

Na villa tandə chèara tu tənóivə

chə lə chjandarèll’e prassìe scìurə

uəlìa veramèndə tu məttóivə

gna štivə tutta arrénda də culìurə.

Darrə pədìelə tójja a millə a millə

səndivə rə cəlluccə də candèajə

vədiv’a prəmavòira rə cardillə

ru nidə cumənzars’a prəparèajə.

Səmbrèava cchjù ccundìendə ca rədàiva

ru sólə ndannə chə t’arrəscallèava

ca bbèlla sòccia sòccia tə faciàiva

da quàndə ššióiva fin’e chə calèava.

Fu mmìes’a tutta šta bbəllézza

chə nu jùornə də naššə mə vədištə

sèmbrə cundènda e chjéna d’alləgrézza

chjénə chjìenə tu m’alləvištə.

E llà pə ssu spiazzèalə bbənədittə

sèmbr’a ji scappannə sèmbr’a ji ggərènnə

mə vədivə dərét’a Cuppəlittə

e dalla fundanèlla a San Ggiuuènnə.

Dalla matina céttə fin’e nòttə

jucann’a pénna e a fa zómbacavallə

a fa rru šticchjə a fa mazzapəzzòtta

a córrə chə ru cìerchjə ammónd’e bballə.

É štèatə gné nu sfrègg’e nu dəsprèzzə

ch’énə fatt’a té Majèlla majja

t’énə arrénda də tuttə ssə palèzzə c

hə s’énə tòlda la bbəllézza tajja.

E mó m’arvìenə spissə pə la mèndə

rə tìembə bbìell’e sèndə gné na véucə

na véucə chə mə dicə ógne mumèndə

armìramə gna m’énə méssa ngréucə.

Ru cór’a mé mə chjègn’e mə fa mèalə

a vədé gna mó t’énə arraddutta

sénza nu sciàurə, sénza nu pedèalə

Majèlla majja a té t’énə dəštrutta.

Maiella mia

Da tanta luce adesso sei oscura

da tanto bella sei diventata brutta

a tutti fai pietà

Maiella mia come ti hanno ridotta.

Avevi una villa tanto bella

con le piantine e tanti fiori

tu eri un incanto

tutta piena di colori.

Dai tuoi alberi, a mille a mille,

sentivi gli uccellini di cantare

vedevi a primavera i cardellini

che si cominciavano a preparare il nido.

Il sole sembrava più contento e rideva

quando ti riscaldava

completamente

da quando sorgeva fino a quando tramontava.

Fu in mezzo a tutta questa bellezza

che un giorno mi vedesti nascere

sempre contenta e piena di allegria

piano piano mi allevasti.

Nel benedetto spiazzale (Piazza del Popolo)

sempre a scappare e a girare

mi vedevi nello spazio tra i numeri civici 50 e 56

e dalla fontana di Maiella a via Don Bosco.

Dalla mattina presto fino a notte

giocando a penna e a saltacavalla

a sussi o a lippa

a correre con il cerchio su e giù.

È stato come uno sfregio e un disprezzo

che ti hanno fatto Maiella mia

ti hanno riempita di palazzi

che si sono impadroniti della tua bellezza.

E ora mi tornano spesso in mente

i tempi belli e sento come una voce

una voce che mi dice ogni momento

guardami come mi hanno messa in croce.

Il cuore mi piange e mi duole

nel vedere come ti hanno ridotta

senza un fiore, senza un albero

Maiella mia ti hanno distrutta.

Mercede Di Niro

Mercede Di Niro

Mercede Di Niro

Angiolina Mastronardi

Angiolina Mastronardi

Maria Nicola Mastronardi

Le ndòcce

Domenico Meo
CULTURA POPOLARE